سلام…
صورت زشت نفرت انگیز است. صورت زیبا دل ربا است. این اشتیاق و نفرت، نوعی اعلام موضع درونی نسبت به آن زشتی و زیبایی است.
کوشش انسان همواره در بند این کشش دوسویه است. به همین ترتیب ما درباره زشتی و زیبایی «اعمال» یا «احوال» آدمیان قضاوتی روانی، و موضعی درونی داریم.
قضاوت درباره ی صورت و ظاهر انسان ها به راحتی به دست می آید. اما چیزی که مشکل است فهمیدن باطن انسان است. دانش اخلاق، بحث از زشتی و زیبایی روح و رویه ی بشر است. و به خواهش ها و اعمال انسان نیز تعمیم می یابد. این زشت و زیبایی در اخلاق، بد و خوب نامیده شده است…
دغدغه اخلاق رشد و تعالی بشر است…
اخلاق و تربیت، بشر را در تمام ساحت های وجودی، زیبا و ستودنی می خواهد. زیبایی سیرت بر خلاف زیبایی صورت اکتسابی است. برای نیک سیرتی بایدهم بخواهم و هم بکوشیم؛ و خودسازی همین «در صدف خویش گهر ساختن» است. بی تردید برای رسیدن به این هدف نیازمند آگاهی هایی همچون مقاصد، موانع، راه ها، روش ها، و ابزارهای ایجاد تحول در خویش هستیم. «اخلاق اسلامی» مشتمل بر مباحثی از این دست است. اخلاق اسلامی در رویکرد عمومی دین؛ همان شکوفایی فطرت است و بر شناخت خاصی از انسان استوار است. «انسان شناسی اخلاقی» انسان شناسی تحولی است. این به این معناست که زمانی میتوانیم اخلاق یک انسان را بشناسیم که او در حال تحول اخلاقی است که این در طی زمان پیش می آید.