مهدی محبّی در قرآن

مهدی محبّی در قرآن

«قُلْ لَا أَسْأَلُکُمْ عَلَیْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّهَ فِی الْقُرْبَىٰ؛ بگو: من هیچ پاداشی از شما بر رسالتم درخواست نمی‌کنم جز دوست‌داشتن نزدیکانم (= اهل بیتم‌)».
آن هنگام که در مسیر سلوک مهدوی، گام معرفت را به قوّت برداریم، در آستانه ی گام محبّت قرار میگیریم؛ چرا که همیشه محبّت از معرفت سرچشمه میگیرد.
چون آن یگانه ی دوران را بشناسیم، عشق و محبّت فطری اش در قلب و جان ما شعله ور می شود و ما را از مقام “مهدی شناسی” به “مهدی محبّی” می رساند. اصل محبّت مهدوی، امری فطری و قلبی است که در روح و جان پاکزادان به ودیعت نهاده شده است و آنچه از ما خواسته اند، پرورش و عمق بخشیدن به این محبت و رساندن آن به درجه ی “مودّت” است.

مودّت

مودّت، محبّتی است که سراسر وجود انسان را در برگیرد و بر نیّات و رفتار و گفتار محبّ تأثیر بگذارد و این همان چیزی است که خداوند متعال به عنوان اجر رسالت از ما طلب کرده است.
خوشا به حال اقامت کنندگان در مقام محبّت امامان!
همین اقامت دائمی و ماندگار در مقام محبّت است که مودّت را در پی خواهد داشت. مودّت، همان محبّت ریشه دار و ماندگار در عمق جان محبوب است.

اثر

محبّت ماندگار و ریشه دار به ساحت سرچشمه ی خوبی ها و زیبایی ها، جان سالک را به مجاهدتی عظیم در ایجاد تناسب با اخلاق و مرام محبوب فرا میخواند. از این رو میتوان گفت: معرفت، محبّت می آورد. محبّت، مودّت می آورد و مودّت، تناسب و شباهت می آورد. و در سلوک مهدوی هم چنین است. معرفت مهدوی، محبّت مهدوی را در پی دارد. محبّت مهدوی مودّت مهدوی را در پی دارد. و مودّت مهدوی، شباهت آفرینی به اخلاق و مرام مهدوی را عهده دار می گردد.

برگرفته از:

کتاب سلوک مهدویت؛استاد حیدری کاشانی
برای دریافت کتاب سلوک مهدویت اینجا کلیک کنید.
برای دستیابی به متن قبلی امام شناسی اینجاکلیک کنید.

ای خورشید منتظر طلوع